MiniMe, mijn allereerste, eigen adoptiepoes uit het asiel.
Op de leeftijd van 6 maanden was zij maar liefst al 5 keer verhuist;
Van bij de fokker naar een 1ste “thuis”, waar ze meteen weer werd buiten gezet vanwege het onderhoud aan haar lange pels (want dat wisten ze niet van op voorhand).
Van daaruit naar een tijdelijke opvang en vervolgens opnieuw naar een 2de “thuis”. Waar na een maand de vrouw zwanger bleek te zijn en waarbij alle dieren bij het groot vuil werden gezet, omdat zij ‘zogezegd’ niet gezond waren voor haar ongeboren kind. Zo belandde ze in het asiel en daar heb ik haar gevonden. Ik was op slag verkocht aan die hemelsblauwe oogjes en dat schattige plekje naast haar neus!
Van een onzeker, wantrouwig stressbolletje groeide zij uit tot een échte diva, lang de oudste dame des huizes… tot nierfalen haar fataal werd.
2 oktober 2019 kon ik voor de laatste keer in haar mooie blauwe oogjes kijken, voor ik voorgoed afscheid moest nemen van haar, nadat zij 12 jaar lang een groot deel van mijn leven uitmaakte.
Het was een bijzonder pijnlijk en emotioneel moment dat me nog lang zal bijblijven.
Lieve, lieve Minipoes…
Ik kan je niet vertellen hoe leeg het hier nu is zonder jou.
Het allerkleinste bolletje wol, mijn eerste eigen poezenkindje.
Ik hoop dat ik jou gelukkig heb kunnen maken en dat ik de juiste keuze heb gemaakt om jou te verlossen van de pijn.
We zullen jou nooit, nooit vergeten…
Ik mis je zo…
***
MiniMe was my little Persian princess, I found her in an animal shelter.
At the age of only 6 months, she had already been moved from 5 different locations;
From the breeder’s house to her first “home”, where they changed their minds immediately because of her long coat (they couldn’t possibly know that in advance, could they…). They put her in a shelter and thereafter she found her second “home”.
After one month, the lady of the house appeared to be pregnant and she decided to get rid of all her pets, because obviously they were ‘harmful’ for her unborn child. That’s how she got into the animal shelter again, where I found her.
I instantly fell in love with her bright blue eyes and that adorable spot next to her nose!
She flourished from an insecure, suspicious jitterbug into a real diva.
For 12 years she was the oldest of the group… until her kidneys failed her and we had to let her go the 2nd of octobre ’19. It was a very painful and emotional moment for me, looking into those bright, beautiful blue eyes for the last time.
Sweet, sweet Mini…
I can’t begin to tell you how empty the house is without you here.
You were the tiniest furball around and such a big part of our lives for the past 12 years.
I really hope I made you happy and that I made the right decision to end your pain.
We will never, ever forget about you!
I miss you so much…
Casa Lionello 