Khaleesi

Casa Lionello’s
‘Khaleesi’

Geboren op 01 januari 2017
Overleden 23 december 2017
Sir: Madepi-Coon’s Leonello of Abesh
Dam: Casa Lionello’s Silou

Khaleesi zou onze allereerste ‘eigen’ nakomeling zijn die voor een volgende generatie ‘Casa Lionello Coons’ zou zorgen. Zij was het allerlaatste kitten van de knappe Leonello.
Helaas besliste het lot iets anders.

Terwijl ik dit schrijf, krijg ik nog steeds een krop in mijn keel en tranen in mijn ogen…

Op 2 weken tijd ging zij in december 2017 van een opgewekt, actief, superknuffelig kitten (want dat was ze nog steeds in mijn ogen), naar een graatmager, doodziek, uitgedoofd diertje vanwege een agressieve tumor in de longen. Ze heeft gevochten voor haar leven, alles gegeven wat ze in zich had… Maar ze kreeg alsmaar meer problemen met ademhalen en het vocht op haar longen nam toe. Na meerdere scans, testen, onderzoeken, … meldden ze ons dat het niet te opereren of aan te vechten was. We konden het niet verdragen dat ze nog onnodig verder pijn zou lijden en hebben toen beslist haar te laten inslapen.

Een levend wezentje onnodig laten afzien heeft geen enkele zin, hier weiger ik achter te staan. Die extra dag/nacht of dat extra uurtje voor jezelf is compleet zinloos en enorm egoïstisch.

Ik ben een groot deel van mijn hart verloren die dag.
De mensen die mij goed kennen, weten hoeveel en hoe intens ik van mijn viervoeters hou. Zelfs nog meer van dieren dan van mensen, want het zijn niet ‘zomaar dieren’ voor mij.

Om een of andere verschrikkelijk oneerlijke reden, heeft deze tumor beslist dat zij net een week voor haar 1ste verjaardag werd weggerukt uit onze levens. Alsof ze nooit heeft mogen bestaan. Maar om de leegte kunnen we niet omheen. Ze was dan ook ENORM aanwezig.
Geen ongeduldige snoet meer die me elke dag opwacht aan het raam, geen nieuwsgierige pootjes meer die me altijd en overal achterna hobbelen, geen speciale ‘Khaleesiknuffeltjes’ meer van de ene schouder naar de andere, geen dagelijkse plonspartij meer aan de drinkfontein waar ik al eens op kon vloeken, geen waterkatje meer die in de zomer genoot van haar zwembadje met de eendjes om eruit te vissen, geen overenthousiaste ‘Khaleesikusjes’ meer vol op de mond, … geen Khaleesi meer.

Het is niet meer hetzelfde zonder jou.
Rust zacht mijn kleine meisje, het ga je goed… My everglow.

***

Khaleesi would’ve been our very own first descendant who might’ve taken care of the next generation ‘Casa Lionello Coons’. She was the last kitten from the handsome Leonello.
Unfortunately faith decided otherwise.

While writing this, I still get a knot in my stomach and tears in my eyes…

Within 2 weeks in december 2017, she went from an enthusiastic, overactive, SUPERcuddly kitten (she still was a kitten to me), to an extremely sick, skinny, exhausted little creature because of an agressive tumor in her lungs. She fought for her life and gave everything she had to survive. But it became harder and harder for her to breathe because of the water in her lungs. After several scans, tests, examinations, … they told us there was nothing they could do for her. We couldn’t bare seeing her in pain any longer and decided to let her go.

Keeping a living creature alive while it’s suffering, simply has no use at all. EVER. That extra day/night or extra hour that you want to keep them with you does NOT justify the pain they have to go through, it’s purely for yourself and I will never, ever support such decisions.

I lost a huge part of my heart that day.
People who know me well, know how deeply and intensely I love my furkids. They’re not ‘just animals’ to me.  In fact, I love animals more than I love humans.

For some unexplainable, unfair reason, this tumor decided she had to be taken away from us just one week before her first birthday. As if she never existed. But she left an enormous void in our lives. She was so extremely present.
No more impatient cute face waiting for me behind the window, no more curious paws following me around, no more special ‘Khaleesihugs’ constantly switching from one shoulder to the other, no more daily splashing party which frustrated me from time to time, no more watercat who enjoyed her bath during the summer with her rubber ducks in it, no more full-on enthusiastic ‘Khaleesi kisses’ straight on the lips, … no more Khaleesi.

It will never be the same without you.
Rest in peace my beautiful little girl, take care… My everglow.